Na een relaxed en gezellig weekend vanaf gisteravond misselijk. Slecht geslapen ondanks slaapmiddel. Vandaag een lamlendig MWAH-dagje. Weinig productief. Heel vroeg naar bed.
vrijdag 28 januari - 17.00 uur:
Vandaag chemo-dag. Op mijn vader's verjaardag goddomme... Lekker gelezen, in het zonnetje. Met de ijskap op mijn hoofd. Getrakteerd op taart door iemand die zijn 'laatste' kuur had. Geen bijzonderheden. Ik voel me goed, vooral ook omdat de chemo (e.a.) lijkt te werken! Hup, gewoon doorgaan ermee. Verder mail van AVL of ik op 10 februari bij hen de CT wil laten maken en de afspraak. Dat geeft rust.
Nu op naar een rustig weekend. Geen plannen, veel luieren en ruimen. Zoals een goed weekend hoort te zijn, mmmm ...
donderdag 27 januari - 23.59 uur:
Another rollercoaster-day. Ik leef feitelijk de hele week naar zo'n afspraak met de oncoloog toe en bereid dat zeer grondig voor. Grote teleurstelling dan ook toen bleek dat zij mijn nieuwe bloedwaarden nog niet binnen had. Wel al mijn vragen kunnen doornemen en uitgebreid gesproken over de operatiemogelijkheden, de CT-scan kunnen vervroegen tot na de tweede chemokuur ipv pas na de derde. Zij nam alle tijd, heel fijn.
Na het ziekenhuis toch weer een nieuwe stapel boeken gekocht met o.a., heel nuttig, de atlas van het menselijk lichaam.
Onverwacht een laat telefoontje van de oncoloog: zij had de bloedwaarden binnen en wilde niet wachten tot maandag met het goede nieuws: tumormarker CA125 was enorm gedaald! Dus ofwel de chemo slaat goed aan, ofwel de nieuwe leefstijl, ofwel de combinatie van beiden... Weer tranen met tuiten, kon dit eigenlijk niet goed geloven. Zo'n daling, kon dat wel waar zijn?
Een ontspannen romantische film (Love & Other Drugs) leek mij een verdiende afronding van deze dag. Wat echter niet in de synopsis stond vermeld en uiterst confronterend was: de film ging over een jonge vrouw met progressieve Parkinson... en zij wilde niemand dicht bij haar toe laten, uit angst te hechten en verlaten te worden naarmate zij zieker werd. Veel herkenning. Tearjerker voor R. en mij. Ja, het gaat om het NU.
woensdag 26 januari - 16.15 uur:
Goed nieuws!
De arts in het AVL die ik benaderd had over een specifieke behandeling die tijdens de operatie wordt uitgevoerd stelde voor om in februari een afspraak te maken. Wordt vervolgd.
Minder goed: weer een klotsende buik en misselijk bij het lopen.
zondag 23 januari - dinsdag 25 januari:
Geen bijzonderheden op lichte buikpijn na, geen zin om te schrijven. Wel druk met onderzoek. De reacties van aangeschreven artsen en onderzoekers zijn teleurstellend. Ook in deze branche is het ieder voor zich. Later kom ik hier op terug.
zaterdag 22 januari:
Bij het wakker worden voelde ik een stress-reactie in mijn lichaam. Toen realiseerde ik me dat ik me al weken stress-vrij voel, ondanks dit. Waarschijnlijk dankzij het kunnen volgen van mijn eigen ritme en afgaand op de signalen van mijn lichaam. Bijzonder.
De Boerenmarkt op zaterdag is een gegeven en blijft leuk. Hierna richting Rotterdam. Laatste weekend van De Grote Ogen met werken van Kees Van Dongen in het Boymans. Zijn unieke stijl van portretteren is koninklijk en ontroerend tegelijkertijd (zie: Troost en Inspiratie). Voor het eerst sinds weer in een museum, heeeerlijk!
's Middags naar de presentatie van de nieuwe kankerpatientenvereniging Baas over eigen Lichaam (Boel) met zeer interessante sprekers uit het alternatieve circuit. In Keulen zit dr Robert Gorter met zijn dendritische cellentherapie en hyperthermie, daarin ga ik me verder verdiepen, omdat hyperthermie in Stanford, USA al een reguliere behandeling in combinatie met chemotherapie is. Er waren een paar mensen die baat hadden van hun behandeling bij deze dr Gorter, terwijl ze in het reguliere circuit al opgegeven cq. uitbehandeld waren. Wat mij verder aansprak: de Simonton-therapie. Voorafgaand aan, tijdens en na de bijeenkomst kwam er opeens veel verdriet en angst bij mij los. Daar zat ik dan, op een zaterdagmiddag in een naargeestig zaaltje met neonbuizen, niet als toehoorder zoals gewoonlijk, nee, nu als deelnemer, als kankerpatient met een wellicht beperkte toekomst. Ik merkte ook hoe prettig ik het vond om met 'lotgenoten' (grrr) te sparren, vooral degenen die hier waren, namelijk belezen en goed-geinformeerde mensen als ik zelf. Mensen die bereid zijn ver te gaan en veel te investeren. En zich bewust zijn van hun verlies. Al levert de situatie volgens Simonton ook 'secundaire ziektewinst' op. Want het blijft positief natuurlijk.
vrijdag 21 januari:
Hele dag onderzoek naar medicijnen en behandelingen. Mails gestuurd naar specialisten in Groningen en Rotterdam (over resp. fluoriscentiebeeldvorming en lokaal verwarmde chemobommen). Hoewel in de clinical trialphase spreken beiden mij zeer aan.
donderdag 20 januari - 10.40 uur:
Voor degenen die zich afvragen of ik niet hoef te werken: dat klopt, ik zit bizar genoeg in mijn vakantieperiode tot 20 februari. Eigenlijk zouden R. en ik nu in Chili rondreizen... Een groot project heb ik afgerond in december, de wereld lag weer open, dacht ik. Nu leef ik als een monnik in een cel en lucht ik mijzelf af en toe. Heel prettig vind ik de rust die deze situatie met zich meebrengt en de verstildheid in mijzelf. Gisteren mijn onderzoek naar behandelingen e.d. voortgezet. Verslagen gelezen van andere vrouwen, ook hele jonge, die uiteindelijk toch zijn dood gegaan. Foto's van een kale vrouw, in zo'n groot naar wit ziekenhuisbed, vlak voor de operatie. Daarna geen blog meer. Zou ze overleden zijn tijdens de operatie? Dat schiet toch allemaal door me heen. Een aantal supplementen die ik slik, worden keihard afgebrand op enkele sites. WobeNMugos zou geen effect hebben, van zuurzak kun je Parkinson krijgen... Ik volg mijn intuitie en slik wat ik nodig denk te hebben. Mijn buik wordt weer dikker door het vocht, verder op een lichte druk bij mijn maag na, geen fysiek ongemak. Ik voel me ... leeg over mijzelf en ben vooral heel verdrietig om M., die dinsdag de as heeft verstrooid van haar H. op de plek waar ze samen nog geen maand geleden hebben gereden. Dat verdriet triggert mijn verdriet om La Mama, nog geen drie maanden geleden dood gegaan. Ik mis haar.
woensdag 19 januari:
'Je hebt wel kanker hoor!' riep E. hard door de telefoon toen ik blijmoedig zei dat ze zich geen zorgen om mij moest maken. En of ik dat weet. Het bepaalt mijn hele Zijn.
dinsdag 18 januari - 22.25 uur:
Hoewel ik nu enorme hoofdpijn heb, voelde ik me tijdens en na de sessie met Jayne ‘herboren’ in mijzelf, opgelucht, opgeschoond en levend. Zij heeft mijn energievelden geruimd en meer in balans gebracht. En constateerde dat als ik in contact met mijn gevoel ben, ik er dan een goede verbinding mee heb, zij het dat ik er moeilijk in stap. Mijn gevoeligheid als kind, mijn waarnemingen en het opslaan daarvan, hebben ertoe geleid dat er onvoldoende ruimte bleef voor mijn eigen gevoel. Mijn lichaam fungeerde als opslagplaats, in plaats van dat ik losliet en ruimte schiep voor mijzelf. Bij de dood van mijn moeder ontstond een vacuum waardoor dit hele proces nu snel heeft kunnen ontstaan. Nu is het zaak vanuit mijn gevoel te zijn en te leven en mijn eigen ‘gevoeligheid’ verder te ontwikkelen.
In al mijn onwetendheid dacht ik dat al lang te doen (zelfperceptie is die van zondagskind toch, blije gup), maar het kan dus nog veel beter! Ik weet niet precies wat dat betekent maar ben zeer benieuwd. Daarna uren geslapen.
Mijn plan is om na elke chemokuur een sessie met Jayne te hebben voor de nodige herstelwerkzaamheden (en voortgangscontrole). Theoretisch begrijp ik wat zij doet en ik vertrouw haar volkomen.
Nu gauw weer naar bed. Pijnvrij overigens en met al m'n haar.
maandag 17 januari:
Zeer goede dag (en in fraaie tegenstelling met het op zondag vermelde) met minimale aandacht voor de kanker c.a.: ipv daarvan administratieve achterstand weggewerkt. Snoepneigingen. Te veel koolhydraten gegeten, te weinig groen. Op vraag van G.: neeee, geen haarverlies! En ik zit ook niet de hele dag achter de laptop mijn blog te schrijven. Sinds vrijdag zijn de nachten weer als vanouds, in ononderbroken slaap.
zondag 16 januari - 19.30 uur:
Het eerste fietsritje sinds maanden vanmiddag naar het dorp was slecht voor de moraal: mijn conditie bleek danig verslechterd te zijn, want hoewel rustig peddelend, kwam ik kletsnat aan. Daar is dus een slag te slaan. Verder slomig dagje, want gisteren te actief geweest. E. vroeg o.a. of ik nog iets anders 'deed' en het antwoord daarop is: bijna niet. Want ja, het houdt me dag en nacht (in ieder geval in gedachten) bezig, deze bedreigende aanslag op lijf en leven. Ik ben ook nog niet klaar met mijn onderzoek naar behandelingen en medicijnen in binnen- en buitenland.
zaterdag 15 januari:
Picobello dag. Ietsje te druk geweest. Enorme eetlust. De buurvrouw van La Mama zei dat ze het bijna niet kon geloven omdat ik er zo 'stralend' uitzag. Tsja. Ze heeft gelijk.
's Avonds bij toeval (?) midden in KRO's In de schaduw van het nieuws terecht gekomen met de aflevering Dodelijk ziek: ik ben er nog! Dit n.a.v. de SIRE-campagne. Erg confronterende uitzending, omdat er ook een vrouw in zat van 48 jaar met eierstokkanker die ongeneeslijk ziek is verklaard, haar doodvonnis heeft gekregen. Zij kreeg uiteindelijk toch uitzaaiingen in haar longen. De uitzending ging over het feit dat de omgeving vaak niet goed kan omgaan met terminale mensen en langzaam maar zeker afhaakt, niet meer met de mensen zelf communiceert, maar over hen. Na de uitzending heb ik die vrouw gemaild via de KRO, ik hoop dat ze reageert. Ik ben niet bang dat mensen afhaken, ik ben bang voor een zelfde doodvonnis.
vrijdag 14 januari - 19.30 uur:
Het gaat okay.
Vanochtend onverwacht in tranen door de lieve doktersassistente. Volgens de huisarts is het ''stom toeval'' dat ik deze ziekte heb op dit moment; zij blijft bij het puur fysieke. Opgelucht dat ik geen 'vreemde' elementen meer in mijn lijf draag. Glucosemeting: 6.6.
P. belde lekker en blijkt al voorbereidingen te treffen voor de verzorging van mij na de operatie. Stiekem hoop ik dat er geen operatie hoeft te komen.
donderdag 13 januari:
Een goede, fijne, verstilde dag. Vrijwel geen fysiek ongemak.
Spontaan antwoord op de vraag 'Wat ben je aan het doen?': "Beter worden!"
De oorsprong/oorzaak van deze aandoening houdt mij sterk bezig. Hoewel ik een vreselijke hekel heb aan het boek, ben ik toch delen uit Christiane Beerlandts' boek De sleutel tot zelf-bevrijding over de psychologische oorzaak van ziektes aan het herlezen. Wat zij heeft geschreven komt overeen met wat bepaalde mensen in mijn omgeving hebben gezegd. A change is necessary...
woensdag 12 januari - 21.00 uur:
Op weeig gevoel in borststreek na, goede dag gehad. Het is heerlijk thuis (krankzinnig idee dat ik vakantie gehad zou hebben tot 20 februari). Op straat voelde ik me een tikje onzeker. Had ook het gevoel dat iedereen naar me keek. Terwijl je aan de buitenkant natuurlijk niets ziet, integendeel. Eten is en blijft aandachtspunt. Alles smaakt anders en ik word kieskeuriger. Op de markt een haring gekocht en vers gerookte makreel. En: haarkleuring zonder ammonia ivm de chemo. Nu met groot glas vers geperst groentesap en boek naar bed.
woensdag 12 januari - 11.15 uur:
Redelijke nacht, niet zo vaak wakker en geen slaapmiddel genomen (zoals nacht hiervoor). Bleek weer afgevallen te zijn. Normaal gesproken fijn, nu eerder zorgelijk. Na de Zapper-sessie meteen gaan bellen en afspraak kunnen maken met Jan van der Stappen in Wageningen. Zijn stem klinkt goed. Daarna troostende en gezellige mails (dank jullie wel). Heel heel blij was ik met die van oud-collega AB, waarin vermelding van OVhipec-behandeling en namen van specialisten bij VU en AVL. Ook aanvullende info van JW, de homeopathische arts. Ik merk dat ik niet zo goed veel meer informatie aankan. Toen er gisteren boeken werden bezorgd over de Da Silva-methode en cellendeling, werd ik opeens pisnijdig bij het idee dat ik die ook zou moeten lezen. Dus: geen moetjes meer. Vandaag maak ik er verder een 'normale werkdag' van.
dinsdag 11 januari:
Slechte middag en avond. Misselijk, buikpijn, pijn in borst. Voor het eerst in de gootsteen gehangen. Overweldigd door de ziekte zelf, door de hoeveelheid informatie, door de hoeveelheid supplementen, door ongeloof en verdriet. Angst voor de toekomst. Hele middag zitten zoeken en lezen. R. wilde alles weten bij thuiskomst, maar ik was te lamlendig om iets te zeggen. Hij wees me erop dat ik niet in mijn oude neiging moet vallen me in mijn eentje terug te trekken als het slecht met me gaat en niets meer te delen. Ik herken wat hij zegt en deel. Na het eten diarrhee en weer kotsmisselijk. Om 20 uur naar bed.
maandag 10 januari - 15.30 uur:
Dag opa! Overleden in 1985 aan longkanker...
Net weer gelezen en nog steeds niet te bevatten, laat staan te accepteren:
"Bij eierstokkanker is het moeilijk aan te geven wanneer iemand echt genezen is. Ook na een in opzet curatieve behandeling bestaat het risico dat de ziekte terugkomt. We spreken daarom liever niet van 'genezingspercentages' maar van 'overlevingspercentages'. Daarbij wordt meestal een periode van vijf jaar vanaf de diagnose aangehouden.
Het risico op terugkeer is doorgaans kleiner naarmate de periode dat de ziekte niet aantoonbaar is, langer duurt.
De vijfjaarsoverlevingscijfers voor vrouwen met eierstokkanker lopen sterk uiteen, en zijn onder meer afhankelijk van het stadium waarin de ziekte is ontdekt en de mate van kwaadaardigheid. Van alle vrouwen met eierstokkanker is de vijfjaarsoverleving circa 30%."
Vandaag lichte buikpijn en misselijkheid. Je voelt dat er wat zit waar rekening mee gehouden moet worden. Net gedaan bij het opstaan of het een gewone werkdag is, meteen onder de douche en aangekleed. Na het ontbijt achter de laptop. Lief telefoontje van tante R., zelf gebeld met schoonzusje M. voor broodnodig hart onder de riem. R. belde om te checken of alles goed was.
Afspraak gemaakt met healer Jayne Jubb, een healer in wie ik veel vertrouwen heb. Zij kan mij helpen in mijn zoektocht naar de ziekteoorsprong. Verder weer vele supplementen besteld, de laatste van de serie. Meer kunnen er niet bij. Zit nu met ruim 3/4 liter vers geperst groentesap en voel me uitgeput. Gauw naar bed.
zaterdag 8 januari:
Bij wakker worden totaal geen gevoel in mijn buik. Scary.
Verder een hele goede en fijne dag gehad. Naar de biologische markt met R., lang telefoongesprek met zusje, korter met C., lange met homeopaath JW die uitstekende aanvullende adviezen had, biologisch etentje met H. en eindelijk kunnen opruimen. Dit 'ik-project' vreet tijd en is verslavend: je blijft lezen en speuren op internet. Genoeg geweest nu.
vrijdag 7 januari - 20.00:
Chemokuur-1 in ziekenhuis van 10 tot 17 uur. Kort samengevat: het viel 1000% mee. Zowel de hoofdhuidkoeling als de kuur. Duurde wel erg lang. R heeft foto gemaakt.
Heb het gevoel dat hoofdkap niet echt heeft geholpen, misschien is mijn haar te dik. R bleef hele dag naast me. Geen bijwerkingen, misselijk, of wat dan ook, alleen de 'gewone' pijn in mijn onderbuik. Wellicht omdat ik vanaf maandag het 'nieuwe regime' heb ingevoerd waardoor ik mijn immuunsysteem nog snel een boost heb kunnen geven (dank jullie wel daarvoor). Nieuwe-stijl gekookt en acceptabel gegeten. Om 20.15 naar bed, afgeknoedeld. Tel. op stil cq voicemail. Welterusten en dank voor alle lieve berichten per sms en (voice)mail!
donderdag 6 januari - 23.00-23.30 uur:
M. belt uit VS. en bevestigt dat H. is overleden. Geen woorden, alleen maar heel groot verdriet. Ik voelde het vorige week al. Hij heeft 4,5 jaar op bewonderenswaardige wijze zijn kanker weten te overleven. Arme arme M. Gvd, weer een fantastisch mens weg. M., niet te geloven, echt betrokken bij mij ondanks haar eigen situatie.
donderdag 6 januari - 22.30 uur:
L belt; ik kan haar zwager JW bellen, homeopaat en psychiater, hij is gespecialiseerd in de relatie kanker/voeding.
donderdag 6 januari - 19.00-20.30 uur:
Div. tels uit VS van E., hij had R. al uitgebreid gebeld.
Was in NL acupuncturist. Ik moet op zoek naar de dieperliggende oorzaak in mij zelf; had C. ook al gezegd. Hij noemde er een met naam en toenaam maar wist niet te zeggen HOE ik daar achter zou kunnen komen. Oude vrienden: ze kennen mij goed.
donderdag 6 januari - 14.00 uur:
H.komt. Te late middagslaap, dom, dom...
donderdag 6 januari - 11.00 uur:
Onrust onrust en bang. Bang voor uitzaaiingen naar gezonde delen. Ik bleek niet de enige. R deelde zijn zorgen hierover, F. belde met zelfde boodschap. Rondgebeld. Morgen dus chemo. Ben ik blij om. Zie ook medisch logboek.
Woensdag een dagje alleen, wat goed was. Veel verdriet. Om La Mama en om mijzelf. Cd van de uitvaart lag in de bus. Prachtig boeket van de overbuurtjes. Moest ik ook om huilen. Verder leerrijke dag. Niet alleen over kankerbehandelingen en supplementen gelezen, maar ook over de Hagakure gehoord. Veel lieve telefoontjes en mails die ik gauw ga beantwoorden. 's Middags alle keukenkastjes en aanrecht leeggeveegd om plaats te maken voor nieuwe-regime producten, biologisch e.a. Alle zooi eruit. Dit maakt deel uit van mijn strijdplan. Supplementen besteld. De nieuwe aanpak begint langzaam vorm te krijgen in mijn hoofd op basis van wat ik, we, lezen en horen. In ieder geval een combi-aanpak. Geheel afzien van chemo is geen optie voor mij. Vandaag verder geestelijk voorbereiden op de chemo.
dinsdag 4 januari - 15.00 uur:
Goed nieuws over de darmen, zorg minder. Gauw naar bed, want roesje en morfine eisen hun tol.
dinsdag 4 januari - 07.20 uur:
Vanaf half vijf geen oog meer dicht gedaan. Voelt prettig, die lege darmen. Wel buikpijn. Een van de verpleegkundigen gisteren sprak aan het einde van het gesprek uit dat ze geen sterke emoties bij ons waarnam. Rut voelde zich verplicht dat toe te lichten. Het is waar dat ik, wij, op een bepaalde manier met mijn 'aandoening' omgaan. Analytisch, rationeel, procesmatig waar het gaat om informatie verzamelen, verbindingen maken en plannen en acties uitzetten. In die zin kunnen we alle gecombineerde kwaliteiten nu optimaal inzetten. Om dit te overleven heb ik onbewust kennelijk voor deze tactiek gekozen. Een mij vertrouwde. Ik zou nu niet anders willen en kunnen. Mijn emoties zijn voor thuis, voor met elkaar. Met mijn lichaam ben ik altijd sterk in contact geweest. Dat zich nu in mijn buik zoiets heeft ontwikkeld, is voor mij onbegrijpelijk. En nog wel aan mijn ene resterende eierstok, ik die ervoor gekozen heb geen kinderen te krijgen. Daarom heb ik ook de sterke overtuiging dat ik hier niet aan dood zal gaan. En al is die overtuiging niet waar, het helpt mij om vanuit mijn kracht weerstand te bieden aan die aanval. Natuurlijk zet het mij enorm aan het denken. Ook dat is goed. Maar ik kan het ook loslaten en het feit accepteren dat de kanker zich heeft voorgedaan. Alleen is het nu zaak er van af te komen. Ik ben niet bang om besluiten te nemen over behandelingen e.d.
Natuurlijk ben ik nog lang niet klaar met leven, het idee. Het is wel zo dat ik in een fase ben beland om dingen in mijn leven opnieuw vorm te geven. Maar dat ben ik al drie jaar in feite, en zie, de veranderingen zijn op een hand te tellen... Niks ingrijpends dus en 'typisch Daph'. En aan de andere kant heb ik weer zoveel leuke projectplannen in mijn hoofd, waardoor een sluimerend verlangen naar die andere manier van leven weer volledig ondersneeuwt, want te combineren is dat niet. Enfin, genoeg filosofie van de koude grond.
Alle mensen in het ziekenhuis, artsen en verpleegkundigen, zijn in een woord geweldig. Ook korte lijnen tussen de verschillende afdelingen. Heel efficient. Feit dat ik overal spoed-voorrang krijg baart me zorgen. Morgen vervolg.
zondag 2 januari
Veel te vroeg wakker. Toch opgestaan en verder gegaan met blog-ontwerp. De zon ging schijnen, wat een feest. Een dag om er onmiddelijk op uit te gaan in 'normale' omstandigheden. Rond 12 uur uur kwamen C en G, helemaal uit Dordt. De eerste keer weer hier sinds het overlijden van mijn moeder. Het greep me opeens erg aan allemaal. Hen ook natuurlijk. De herinneringen en de bizarre situatie. Geer had interessante info over voeding, enzymen, alternatieve behandelwijzen e.d. Ik sta er niet afwijzend tegenover en ga me er verder in verdiepen. Later kwamen L en W, ook met hen de second opinion-optie in AVL doorgesproken en de vragen die ik heb. Daarna volledig uitgeput. Ik zie op tegen de afspraak met de oncoloog.
maandag 3 januari - 18.58 uur:
Jezus, wat een dag. Hele dag in het ziekenhuis geweest (zie medisch logboek). Veel informatie, veel keuzes te maken, veel te verwerken. Geen zin in en tijd voor mails en telefoontjes. Belangrijk om vooral het medisch logboek bij te houden. Ben nu middenin darmleegloop-sessie van een paar uur ivm darmonderzoek morgen. Bij de pot een kruk om telefoons en laptop op te zetten als het lange 'zit'-sessies zijn. Probeer om 21.00 uur in bed te liggen. Geen power-nap kunnen doen vanmiddag. Op zich zit de power er weer in, was die gisteravond volledig kwijt.
zaterdag 1 januari
Rustig ochtendje in het vooruitzicht. Sms-jes verstuurd/beantwoord en gebeld met de tantes. F belde of hij kon komen. In de tussentijd begonnen met ontwerp van blog. Met z'n drietjes aan tafel met champagne. Naast het serieuze ook veel gelachen. Goede suggesties mbt toekomstscenario's. Hij kent mij goed. Was fijn. Eind van de middag kwamen M, R en R. Gezellig gezeten en gehapt. Daarna restantjes opgegeten en naar een hele nare televisieserie gekeken. Tussentijds werd het liedje 'A Happy New Year' gespeeld. Dat viel niet goed, tranen met tuiten. Allebei bedrukt naar bed. Afgeknoedeld en verdrietig.
vrijdag 31 december
Het leek bijna een gewone dag op het ziekenhuisbezoek na: even het dorp in, boodschapjes gedaan, koffie gedronken bij La Place.
Gebeld met C. Paar uur later prachtig boeket thuis bezorgd. Van haar.
's Middags naar bed. Even op het punt gestaan alles af te zeggen.
Na het wakker worden F gebeld. Ook hem overviel het. No wonder.
's Avonds een bijzonder en heel fijn samenzijn met de broertjes en zusjes en R en C. Een lach en een traan. Telefoontje van verweg zusje.
donderdag 30 december
H komt 's middags. Maakt heerlijke pompoensoep. Naar tuincentrum en Deen. De lenteplantjes geven de illusie dat er nog een toekomst is. In ieder geval tot de lente. Te laat thuis voor een dut. Daardoor afgemat. Stom. 's Avonds geen trek in op zich heerlijk uitziende wildragoutpasteitjes.
R brengt H naar het station. Bijzonder.
Buikpijn bij drainwond houdt aan. 's Avonds nog gegoogled. Slecht geslapen van wat we hebben gelezen. Veel gehuild 's nachts.
woensdag 29 december:
De grote lieverd. Hij breekt steeds. Oi oi.
