- Chemotherapie schaadt gezonde cellen

http://www.naturalnews.com/036725_chemotherapy_cancer_tumors_backfires.html#ixzz29MrkvQi4

 

Ever since chemotherapy was introduced into the practice of western medicine, doctors and oncologists have been trying to answer this nagging question: Why does chemotherapy seem to work at first, but then cancer tumors cells grow back even more aggressively while the body becomes resistant to chemotherapy?

It turns out that chemotherapy damages healthy cells, causing them to secrete a protein that accelerates the growth of cancer tumors. (http://ca.news.yahoo.com/chemotherapy-backfire-boost-cancer-growth-st...)

This protein, dubbed "WNT16B," is taken up by nearby cancer cells, causing them to "grow, invade, and importantly, resist subsequent therapy," said Peter Nelson of the Fred Hutchinson Cancer Research Center in Seattle. He's the co-author of the study that documented this phenomenon, published in Nature Medicine.

This protein, it turns out, explains why cancer tumors grow more aggressively following chemotherapy treatments. In essence, chemotherapy turns healthy cells into WNT16B factories which churn out this "activator" chemical that accelerates cancer tumor growth.

The findings of the study were confirmed with prostate cancer, breast cancer and ovarian cancer tumors. This discovery that chemotherapy backfires by accelerating cancer tumor growth is being characterized as "completely unexpected" by scientists.

The chemotherapy fraud exposed

As NaturalNews has explained over the last decade, chemotherapy is medical fraud. Rather than boosting the immune response of patients, it harms the immune system, causing tumors to grow back. This latest researching further confirms what we've known for years in the holistic health community: That chemotherapy is, flatly stated, poison. It's not "treatment," it's not medicine, and it's not prevention or a cure. It's poison with virtually no medicinal value except in perhaps one to two percent of cancer cases.

The No. 1 side effect of chemotherapy is, by the way, cancer. Cancer centers should technically be renamed "poison centers" because they are in the business of poisoning patients with a toxic cocktail of chemicals that modern science reveals to be a cancer tumor growth accelerant!

Learn more: http://www.naturalnews.com/036725_chemotherapy_cancer_tumors_backfires.html#ixzz29Ms0m9RO

- Social Influences on Clinical Outcomes of Patients With Ovarian Cancer

Research published July 16th in the Journal of Clinical Oncology shows that greater social attachment was associated with a lower likelihood of death for ovarian cancer patients.

A group of researchers, including senior author and OCRF grantee Anil Sood, MD examined how social support related to long term survival.  Two types of social support were considered:  social attachment, a type of emotional support reflecting connections with others, and instrumental social support, which reflects the availability of tangible assistance. 

The analysis of 168 ovarian cancer patients, who were followed from surgery until the time of death, showed that greater social attachment was associated with a lower likelihood of death.  59% of patients with high social attachment were still alive after 4.70 years.  By contrast, the median survival time for patients with low social attachment categorized was 3.35 years. 

No significant association was found between instrumental social support and survival.

The authors conclude that “Social attachment is associated with a survival advantage for patients with ovarian cancer. Clinical implications include the importance of screening for deficits in the social environment and consideration of support activities during adjuvant treatment.”


http://jco.ascopubs.org/content/early/2012/07/16/JCO.2011.39.4411.abstract?maxtoshow=&HITS=10&hits=5&RESULTFORMAT=&andorexacttitle=and&titleabstract=ovarian+cancer&andorexacttitleabs=phrase&andorexactfulltext=and&searchid=1&usestrictdates=yes&resourcetype=HWCIT&ct

1. Susan K. Lutgendorf⇓,
2. Koen De Geest,
3. David Bender,
4. Amina Ahmed,
5. Michael J. Goodheart,
6. Laila Dahmoush,
7. M. Bridget Zimmerman,
8. Frank J. Penedo,
9. Joseph A. Lucci III,
10. Parvin Ganjei-Azar,
11. Premal H. Thaker,
12. Luis Mendez,
13. David M. Lubaroff,
14. George M. Slavich,
15. Steven W. Cole and
16. Anil K. Sood

+ Author Affiliations

1. Susan K. Lutgendorf, Koen De Geest, David Bender, Amina Ahmed, Michael J. Goodheart, Laila Dahmoush, M. Bridget Zimmerman, and David M. Lubaroff, University of Iowa; Susan K. Lutgendorf and David M. Lubaroff, Holden Comprehensive Cancer Center, University of Iowa, Iowa City, IA; Frank J. Penedo, Joseph A. Lucci III, and Parvin Ganjei-Azar, Sylvester Comprehensive Cancer Center, University of Miami, Coral Gables, FL; Premal H. Thaker, Washington University School of Medicine, St Louis, MO; Luis Mendez, Florida International University School of Medicine, Miami, FL; George M. Slavich, Cousins Center for Psychoneuroimmunology; Steven W. Cole, School of Medicine, University of California at Los Angeles, Los Angeles, CA; Anil K. Sood, University of Texas MD Anderson Comprehensive Cancer Center, Houston, TX.

1. Corresponding author: Susan Lutgendorf, PhD, Departments of Psychology, Urology, and Obstetrics and Gynecology, University of Iowa, E11 Seashore Hall, Iowa City, IA 52242; e-mail: susan-lutgendorf@uiowa.edu.

Abstract

Purpose Previous research has demonstrated relationships of social support with disease-related biomarkers in patients with ovarian cancer. However, the clinical relevance of these findings to patient outcomes has not been established. This prospective study examined how social support relates to long-term survival among consecutive patients with ovarian cancer. We focused on two types of social support: social attachment, a type of emotional social support reflecting connections with others, and instrumental social support reflecting the availability of tangible assistance.

Patients And methods Patients were prospectively recruited during a presurgical clinic visit and completed surveys before surgery. One hundred sixty-eight patients with histologically confirmed epithelial ovarian cancer were observed from the date of surgery until death or December 2010. Clinical information was obtained from medical records.

Results In a Cox regression model, adjusting for disease stage, grade, histology, residual disease, and age, greater social attachment was associated with a lower likelihood of death (hazard ratio [HR], 0.87; 95% CI, 0.77 to 0.98; P = .018). The median survival time for patients with low social attachment categorized on a median split of 15 was 3.35 years (95% CI, 2.56 to 4.15 years). In contrast, by study completion, 59% of patients with high social attachment were still alive after 4.70 years. No significant association was found between instrumental social support and survival, even after adjustment for covariates.

Conclusion Social attachment is associated with a survival advantage for patients with ovarian cancer. Clinical implications include the importance of screening for deficits in the social environment and consideration of support activities during adjuvant treatment.

• Received September 29, 2011.
• Accepted May 16, 2012.

- In memoriam: Antoinet Schimmelpenninck 1962-2012

Antoinet overleed op 15 april aan de gevolgen van eierstokkanker.
Haar blog is te lezen op http://antoinets.blogspot.nl/
"Antoinet Schimmelpennick had twee passies: China en muziek. In die volgorde, hoewel het liefst in combinatie. Ze was een multi-instrumentalist die als kind piano, viool en dwarsfluit leerde spelen, maar later ook instrumenten als de citer, gitaar, mandoline en zelfs tinwhistle oppakte. Zij besloot daarnaast al begin jaren tachtig Chinees te gaan studeren en werd een van de weinige Nederlanders die de taal vloeiend leerde spreken.
Daarna specialiseerde ze zich als sinoloog volledig op de Chinese taal en cultuur. Ze deed veldonderzoek naar Chinese volksmuziek, organiseerde honderden concerten met Chinese muziek, maakte filmdocumentaires en radioprogramma’s over China en publiceerde een wetenschappelijk tijdschrift over de ontwikkelingen in het land. Samen met haar echtgenoot Frank Kouwenhoven was ze de oprichter en drijvende kracht achter de stichting CHIME, European Foundation for Chinese Music Research, in Leiden.
Antoinet gravin Schimmelpenninck overleed 15 april op pas 49-jarige leeftijd aan de gevolgen van eierstokkanker, een ziekte die in 2010 bij haar werd ontdekt en waar ze zich moedig doorheen sloeg totdat ze toch de strijd verloor.
Antoinet werd op 1 juli 1962 in Dordrecht geboren als de tweede dochter van graaf Gerard Schimmelpenninck en Charlotte Verbeek. Haar zus Leontien was drie jaar ouder. De Schimmelpennicks, afstammelingen van de bekende raadpensionaris uit Franse tijd, waren voor een groot deel juristen, maar haar ouders waren actief in de landbouw. Haar vader Gerard Schimmelpenninck boerde zelfs een blauwe maandag in Canada voordat hij docent en bibliothecaris werd aan de Landbouwschool van Dordrecht, haar moeder werkte op het ministerie van Landbouw. Antoinet volgde zelf het Dordtse Johan de Witt-gymnasium en een jaar lang de (antroposofische) Vrije Hogeschool in Driebergen.
Ze wilde graag een moeilijke taal gaan studeren en na het lezen van F. Lattimores boek over het leven van het jongetje Sjang op het Chinese platteland koos ze voor de studie van die taal. Hiervoor moest ze naar Leiden, waar de enige Nederlandse universitaire opleiding Chinees werd gegeven. In 1984 bezocht ze voor het eerst China, dat onder leiding van Mao’s opvolger Deng Xiaoping net de deur naar het Westen op een kier had gezet. Maar de politieke situatie boeide haar altijd minder dan de cultuur. In haar studententijd maakte ze als koorlid deel uit van het Leidse Collegium Musicum, waar het repertoire uit klassieke muziek bestond, en waar ze haar toekomstige man, journalist en mede-koorlid Frank Kouwenhoven, leerde kennen. Ook zong en speelde ze in die tijd in de door haar en een aantal vrienden opgerichte folkband Plork volksmuziek uit alle windstreken van Europa. In 1987 en 1988 studeerde ze een jaar op de universiteit van Nanjing, waar ze begon met haar veldonderzoek naar Chinese volksliederen, dat de basis zou gaan vormen voor CHIME. Ze studeerde in 1987 af in de Sinologie (Chinese Taal en Cultuur) en promoveerde in 1997 met een dissertatie over Chinese volksliederen. Met Kouwenhoven kreeg ze twee kinderen: Elias en Nuria.
Hoewel ze een echte wetenschapper en onderzoeker was, deed ze ook enorm veel op de school van haar kinderen in Leiden. De gravin was timmerjuf, overblijfmoeder, luizenmoeder en voorzitter van de oudercommissie. Ze was open en hartelijk en kon daardoor met veel mensen goed opschieten. De laatste vijftien jaar organiseerde Antoinet samen met haar echtgenoot honderden Chinese concerten, niet alleen op Nederlandse locaties als het Concertgebouw en De Doelen maar ook in het buitenland en op internationale festivals zoals de Kölner Triënnale, het China Festival Carnegie Hall in New York en Culturescapes in Zwitserland.
De begrafenisplechtigheid op 23 april stond helemaal in het teken van haar twee passies. Met uitvoeringen van Bach, Britten en Bartok op viool, piano en kerkorgel, met alpenhoorn, draaiorgel en trompet, een zingende Russisch orthodoxe priester, een lantaarnoptocht, Chinees snarenspelen en tweehonderd handklokken werd recht gedaan aan haar passie voor muziek. En met een kist die was versierd met Chinese waaiers werd haar liefde voor dat land uitgedragen".

Peter de Waard, de Volkskrant, 12 mei 2012

- ASCO 2012: Stand van zaken ovariumcarcinoom (OC)

Ovariumcarcinoom (OC)

 

Er is de laatste 14 jaar sinds de "Ovarian Cancer Consensus meeting" in Bergen (Nederland) in 1998 voor wat betreft het beleid bij het gevorderd epitheliaal OC niets veranderd. Upfront maximale "debulking" gevolgd door zes cycli paclitaxel/carboplatine (PC) is het standaardbeleid, waarbij afwijkend hiervan het concept van neoadjuvante chemotherapie (NACT) met interval debulking chirurgie aanvaardbaar is voor diegenen waarbij maximale upfront debulking niet haalbaar is om medische  of zuiver technische redenen (1). 

De modificatie van het PC-schema door middel van  een "dose-dense" gebruik van de paclitaxel (wekelijks in plaats van 3-wekelijks) zoals bestudeerd door Japanse collega's in een gerandomiseerde studie (JGOG#3016; NOVEL trial) (2) is van praktisch belang, maar dient nog door een tweede studie bevestigd te worden. De lange follow-up van de Japanse  studie werd dit jaar op ASCO gepresenteerd (abstract#5003). Resultaten waren conform de primaire analyse.
Twee jaar gebruik van erlotinib als onderhoudsbehandeling na 6-9 cycli platina-bevattende chemotherapie en geen aanwijzingen voor progressie op dat moment bij hoog-risico patiënten met FIGO stadium I of patiënten met stadia II-IV bleek geen enkel soelaas te geven (LBA#5000) en kan toegevoegd worden aan de lange lijst van negatieve studies in deze setting .
Twee recente studies hebben aangetoond dat het aanvullend gebruik van bevacizumab (Bev) tijdens en na de PC-behandeling de progressievrije overleving (PFS) van de OC-patiënten doet verbeteren, maar niet de totale overleving,hoewel een subset analyse van de patiënten met een hoog risico op progressie in de ICON7 studie dit wel toonde (3, 4). De toevoeging van Bev leidt tot extra bijwerkingen (23% graad 2 hypertensie, 10% graad 3/4 hypertensie en 2,3% graad 3 of meer gastro-intestinale perforaties) en lijkt niet "cost-effective" (5). De discussie over het gebruik van Bev wordt nog gecompliceerder wanneer rekening wordt gehouden met de gegevens over het gebruik hiervan bij patiënten met teruggekeerde ziekte. De OCEANS-studie (een fase-II-studie van gemcitabine/carboplatine ± Bev bij patiëten met platinagevoelige recidieven) toonde vorig jaar op ASCO een toename van 4 maanden in mediane PFS (p < 0,0001) zonder overigens significiante toename in OS  (LBA#5007). De AURELIA studie (een gerandomiseerde fase III studie van 3 vormen van chemotherapie ± Bev bij patiënten met platina-refractaire/resistente recidieven) toonde dit jaar een toename van 3,3 maanden in mediane PFS (p < 0.001), hetgeen opmerkelijk is omdat in deze categorie patiënten nooit enige verbetering met welke therapie dan ook is geconstateerd (LBA#5002). Gegevens over OS waren niet voorhanden, maar zullen in 2013 bekend worden. Bijwerkingen waren uiteraard meer frequent in de arm met Bev en het uiteindelijk voordeel voor de patiënt in termen van kwaliteit van leven dient dan ook afgewacht te worden. Het oordeel van de auteurs dat "Bev combined with chemotherapy should be considered a new standard option in platinum-resistant OC" lijkt dan ook nog wat voorbarig.
De OCTAVIA-trial bestudeerde de haalbaarheid van Bev (7,5 mg/kg, d1) plus wekelijks paclitaxel (80 mg/m2)  and 3-wekelijks carboplatine (AUC6, d1) gedurende 6 tot 8 cycli, gevolgd door Bev alleen (een maal per 3 weken, in totaal tot aan 17 cycli). De 189 patiënten die in de studie werden opgenomen kregen mediaan 6 cycli chemotherapy (range 1-8) en 17 cycli Bev (range 0-18). Van de 168 patiënten die monotherapie Bev ontvingen kregen 135 dit gedurende een jaar, in 12% werd het eerder gestopt wegens bijwerkingen, in 10% wegens progressie. Geconcludeerd werd dat Bev met het "dose-dense" NOVEL schema haalbaar is en de resultaten vergelijkbaar zijn met die welke in ICON7 werden geconstateerd (abstract#5017).   
Ten slotte werd er door collega Oza opnieuw een interessante studie gepresenteerd met olaparib bij patiënten met een platina-gevoelig sereus OC recidief (abstract#5001). De studie is een logische stap in de verdere evaluatie van de rol van PARP inhibitoren bij hooggradige sereuze OCs (HGSOC). Aanvaardbare toxiciteit was reeds eerder gevonden met  monotherapie met dit orale middel in fase-I- en -I-studies bij patiënten met OC die een BRCA1/2 kiembaanmutatie hadden (6, 7, 8). Daarnaast bleek in een fase II studie dat er ook activiteit aanwezig was bij HGSOCs (9 ) en tenslotte bleek dat een onderhoudsbehandeling met olaparib de PFS bij patiënten met een platina-gevoelig recidief HGSOC significant deed verbeteren (10 ). In de huidige multicenterstudie werd de effectiviteit van  olaparib tijdens 6 x PC (olaparib in een dosering van 200 mg bid en C in PC met een  AUC4) en na PC (in een dosering van 400 mg bid) (arm A) vergeleken met 6 x PC  zonder olaparib (C in PC met een AUC6) en zonder verdere onderhouds-therapie (arm B) bij patiënten met een platina-gevoelig recidief HGSOC. Met arm A werd een significant betere PFS geconstateerd (HR = 0,51, 95%-BI 0,34, 0,77; p = 0.0012; median= 12,2 versus 9,6 maanden). De OS-gegevens waren nog immatuur. De meest voorkomende bijwerkingen tijdens de combinatie waren alopecia (74 vs 59%), misselijkheid (69 vs 57%) en vermoeidheid (64 vs 57%) in arm A vs arm B. Tijdens de onderhoudsbehandeling waren misselijkheid (50 vs 6%) en braken (29 vs 7%), zoals te verwachten vaker voorkomend. Verdere studies met PARP remmers lijken dan ook wenselijk.

Samenvattende boodschap
Voor wat betreft het ovariumcarcinoom:

1. Cytoreductieve chirurgie vooraf gevolgd door 6 cycli PC is nog steeds standaard therapie
2. Dose-dense PC is effectiever dan 3-wekelijks PC in één studie, maar dient bevestigd te worden
3. Bevacizumab heeft voordeel zowel in eerste als tweede lijn. OS gegevens zijn nodig om te beoordelen wat de optimale plaats (1^e of 2^e lijn) en volgorde van toepassing is.
4. Gegevens over olaparib bij hoogradige sereuze tumoren zijn veelbelovend, maar verder studie is noodzakelijk

Referenties

1. Vergote I, Trope CG, Amant F, et al. Neoadjuvant Chemotherapy or primary surgery in stage IIIC or IV ovarian cancer. N Engl J Med 2010; 363: 943-953
2. Katsumata N, Yasuda M, Takahashi F, et al. Dose-dense paclitaxel once a week in combination with carboplatin every 3 weeks for advanced ovarian cancer: a phase 3, open-label, randomised controlled trial. Lancet 2009; 374: 1331-133.
3. Burger RA, Brady MF, Bookman MA, et al. Incorporation of bevacizumab in the primary Treatment of ovarian cancer. N Engl J med 2011; 365: 2473-2483
4. Perren TJ, Swart A<. Pfisterer J, et al. A phase 3 trial of bevacizumab in ovarian cancer. N Engl J Med 2011; 365; 2484-2496
5. Cohn DE, Kim KH, Resnick KE, O'Malley DM, Straught JM Jr. At what cost does a potential survival advantage of bevacizumab make sense for the primary Treatment of ovarian cancer? A cost-effectiveness analysis. J Clin Oncol 2011; 29: 1247-1251
6. Fong PC, Boss DS, Yap TA,  et al. Inhibition of poly(ADP-ribose) polymerase in tumors from BRCA mutation carriers. N Engl J Med 2009; 361: 123-134
7. Fong PC, Yap TA, Boss DS,  et al. Poly(ADP)-ribose polymerase inhibition: frequent durable responses in BRCA carrier ovarian cancer correlating with platinum-free interval. J Clin Oncol 2010; 28: 2512-2519
8. Audeh MW, Carmichael J, Penson RT, et al. Oral poly(ADP-ribose) polymerase inhibitor olaparib in patients with BRCA1 or BRCA2 mutations and recurrent ovarian cancer: a proof-of-concept trial. Lancet 2010; 376: 245-251
9. Gelmon KA, Tischkowitz M, Mackay H,  et al. Olaparib in patients with recurrent high-grade serous or poorly differentiated ovarian carcinoma or triple-negative breast cancer: a phase 2, multicentre open-label, non-randomised study. Lancet Oncol 2011; 12: 852-861
10. Ledermann J, Harter Ph, Gourley C, et al. Olaparib maintenance therapy in platinum-sensitive relapsed ovarian cancer. N Engl J Med 2012; 366: 1382-1392

- ASCO: Obesity Does Not Increase Risk for Ovarian Cancer Return

http://www.medpagetoday.com/HematologyOncology/OvarianCancer/32949 :

By Todd Neale, Senior Staff Writer, MedPage Today

Published: May 29, 2012

Reviewed by Dori F. Zaleznik, MD; Associate Clinical Professor of Medicine, Harvard Medical School, Boston

Action Points

• Note that this study was published as an abstract and will be presented at a conference. These data and conclusions should be considered to be preliminary until published in a peer-reviewed journal.
• A study found that obesity did not affect recurrence, time to recurrence, or progression-free survival in women with epithelial ovarian cancer following surgery and adjuvant chemotherapy without evidence of disease during treatment.
• Note that the approximately one-third of patients who had BMI >30 kg/m² had similar recurrence rates and time to recurrence as the two-thirds of non-obese patients.

CHICAGO -- Among women with primary epithelial ovarian cancer, the time to recurrence was no different between obese and non-obese patients, a retrospective study showed.
Among patients from two centers, recurrence occurred in 47.9% of non-obese women and 37.7% of obese women (body mass index >30 kg/m²), and the time to recurrence was 15 months in both groups (P=1.0), according to Karina Hew, MD, of Mercy Medical Center in Baltimore, and colleagues.
In addition, progression-free survival (PFS) was not significantly different based on BMI (P=0.118), the researchers reported in an abstract ahead of the American Society of Clinical Oncology meeting here.
The researchers defined recurrence as a positive radiological or pathological diagnosis of cancer after the patient had surgery, received adjuvant chemotherapy, and did not have any clinical, radiological, or serological evidence of recurrence during treatment.
Previous research examining the relationship between obesity and ovarian cancer has yielded mixed results, with some studies suggesting that obesity is associated with altered tumor biology and a worse prognosis.
One study published last month showed that every 5 kg/m² increase in BMI was associated with a 10% greater relative risk of having ovarian cancer (RR 1.10, 95% CI 1.07 to 1.13) among women who had never used hormone replacement therapy.
Another study published last year, however, showed that BMI was not associated with overall epithelial ovarian cancer risk (RR 1.15, 95% CI 0.98 to 1.36), although obesity was significantly associated with the risk of endometrioid ovarian cancer (RR 1.84, 95% CI 1.00 to 2.70).
In terms of survival, a 2008 study showed that obese patients with epithelial ovarian cancer -- compared with non-obese patients -- had similar PFS (17 versus 11 months, P=0.14) and overall survival (48 versus 40 months, P=0.37) following primary cytoreductive surgery.
In this current retrospective chart review, Hew and colleagues looked at the time to recurrence among patients diagnosed with primary epithelial ovarian cancer from 2004 to 2009 at Mercy Medical Center or the University of Michigan Medical Center in Ann Arbor.
Although 591 patients were diagnosed during the study period, only 370 were left for analysis after exclusions for persistent or progressive disease, treatment with neoadjuvant chemotherapy, presence of synchronous tumors, or incomplete follow up.
About one-third (35%) of the women were obese, and recurrence occurred after a similar length of time in both obese and non-obese women.

The authors reported no conflicts of interest.

Primary source: American Society of Clinical Oncology
Source reference:
Hew K, et al. "The impact of obesity on time to recurrence in ovarian cancer: a retrospective study" ASCO 2012;abstract 5055.

Add Your Knowledge ™

---

Todd Neale
Senior Staff Writer
Todd Neale, MedPage Today Staff Writer, got his start in journalism at Audubon Magazine and made a stop in directory publishing before landing at MedPage Today. He received a B.S. in biology from the University of Massachusetts Amherst and an M.A. in journalism from the Science, Health, and Environmental Reporting program at New York University. He is based at MedPage Today headquarters in Little Falls, N.J.

- Co-morbiditeit bij ovariumkanker

Journal home > Archive > Epidemiology > Abstract

Epidemiology

British Journal of Cancer (2012) 106, 1860–1865. doi:10.1038/bjc.2012.164 http://www.bjcancer.com/
Published online 1 May 2012

Evaluation of prevalent and incident ovarian cancer co-morbidity

K Stålberg¹, T Svensson², F Granath², H Kieler², B Tholander³ and S Lönn^4,5

1. ¹Department of Women's and Children's Health, Uppsala University, 75185 Uppsala, Sweden
2. ²Department of Medicine, Centre for Pharmacoepidemiology, Karolinska Institutet, 17177 Stockholm, Sweden
3. ³Department of Oncology, Radiology and Clinical Immunology, University Hospital, 75185 Uppsala, Sweden
4. ⁴Department of Medical Epidemiology and Biostatistics, Karolinska Institutet, 17177 Stockholm, Sweden
5. ⁵Research and Development, AstraZeneca, 15185 Södertälje, Sweden

Correspondence: Dr K Stålberg, E-mail: karin.stalberg@kbh.uu.se

Received 22 December 2011; Revised 20 March 2012; Accepted 25 March 2012
Advance online publication 1 May 2012

Top of page

Abstract

Background:

  

The peak in incidence of ovarian cancer occurs around 65 years and concurrent increasing risk by age for a number of diseases strongly influence treatment and prognosis. The aim was to explore prevalence and incidence of co-morbidity in ovarian cancer patients compared with the general population.

Methods:

  

The study population was patients with ovarian cancer in Sweden 1993–2006 (n=11 139) and five controls per case (n=55 687). Co-morbidity from 1987 to 2006 was obtained from the Swedish Patient Register. Prevalent data were analysed with logistic regression and incident data with Cox proportional hazards models.

Results:

  

Women developing ovarian cancer did not have higher overall morbidity than other women earlier than 3 months preceding cancer diagnosis. However, at time of diagnosis 11 of 13 prevalent diagnosis groups were more common among ovarian cancer patients compared with controls. The incidence of many common diagnoses was increased several years following the ovarian cancer and the most common diagnoses during the follow-up period were thromboembolism, haematologic and gastrointestinal complications.

Conclusion:

  

Women developing ovarian cancer do not have higher overall morbidity the years preceding cancer diagnosis. The incidence of many common diagnoses was increased several years following the ovarian cancer. It is crucial to consider time between co-morbidity and cancer diagnosis to understand and interpret associations.

- Persoonlijke notities

dinsdag 24 april 2012:
's Ochtends lange sessie met psycholoog over toekomstperspectief in werk omdat huidige activiteiten niet matchen, 's middags naar het AVL voor waarden tumormarker CA-125 en controle... letterlijk bloedspannend, want door de stress en drukte van de afgelopen maanden was een goede uitslag zeker niet vanzelfsprekend en was ik echt bezorgd. Maar: joepie, joepie, de tumormarker is nog steeds onder de 5! En dat betekent: geen tumoractiviteit in mijn lijf. In gedachten ging ik even op mijn knietjes in dankbaarheid.
In juli pas weer de volgende CT-scan en opnieuw bloedonderzoek. Tot die tijd:  L E V E N

- Nader inzicht in veiligheid nieuwe doelgerichte kankertherapieën

De afgelopen veertig jaar zijn chirurgie, radiotherapie en systeemtherapie de pijlers van kankerbehandelingen geweest. Nog steeds overlijdt echter ongeveer de helft van de patiënten ten gevolge van uitzaaiingen. Een probleem is dat sommige tumoren resistent worden tegen chemotherapie. Op basis van onderzoek naar de precieze eigenschappen van tumoren worden daarom specifieke, doelgerichte medicijnen ontwikkeld die dit probleem omzeilen.
UMCG-promovendus Corina Oldenhuis onderzocht in vroeg-klinische patiëntenstudies de veiligheid en verdraagbaarheid van twee nieuwe doelgerichte middelen tegen kanker. Ze stelt vast dat de onderzochte middelen - waaronder mapatumumab, een middel dat tumorceldood tot gevolg heeft - veilig kunnen worden toegediend in combinatie met chemotherapie. Nader onderzoek naar deze middelen lijkt op zijn plaats.
Ook onderzocht Oldenhuis of het mogelijk is op basis van de aanwezigheid van een aantal biomarkers, stoffen die in het lichaam voorkomen, te voorspellen of een therapie effectief zal zijn. Dit om gerichter te kunnen behandelen en bijwerkingen van chemotherapie zoveel mogelijk te beperken. Het blijkt onder andere dat bij een deel van de patiënten na toediening van radioactief gelabeld mapatumumab tumoren in beeld kunnen worden gebracht met een zogeheten SPECT-scan. Of deze subgroep van patiënten ook daadwerkelijk baat heeft bij mapatumumab-bevattende behandeling moet nader worden onderzocht.

Curriculum Vitae

Corina Oldenhuis (Emmen, 1979) studeerde geneeskunde te Groningen. Ze verrichtte haar onderzoek aan de afdeling Medische Oncologie van het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG). Ze is in opleiding tot internist in het Scheper Ziekenhuis Emmen. De titel van haar proefschrift luidt: "Early clinical studies to explore candidate biomarkers in targeted cancer therapies".
Bron: Rijksuniversiteit Groningen

- Persoonlijke notities

zondag 25 maart 2012, fotoimpressie:
Dat ik een jaar na mijn operatie lachend bij de sculptuur van een dichtgenaaide buik zou staan... de ironie ten top. Heerlijke dag.

zondag 25 maart 2012 - 09.00 uur:Daar zit ik dan, een jaar na dato, na de operatie en Ovhipec, en vier mijn Eerste Survival Jubileum... Met spierpijn van de eerste langere fietstocht dit jaar door de duinen. Niet te beschrijven; dankbaar, zondagskind... 

Afgelopen week was heftig. De arbeidsdeskundige had aantal tips mbt beweging en werkorganisatie. Daarnaast raakte hij een gevoelig onderwerp, over mijn doelen en liefste wens. Trigger, waardoor ik opeens mijn kracht en behoefte aan zelfregie weer voelde. Eindelijk.
En toen hoorde ik dat R., nog steeds in het ziekenhuis, niet operabel werd geacht omdat zij overal in haar buikwand uitzaaiingen heeft, aan de darmen, de lever. Dat operatie, noch chemo, noch bestraling mogelijk zijn en dat zij nog maar een paar weken te leven heeft. In blakende gezondheid zit ik naast haar bed en ga zelf ook weer een beetje dood. Van verdriet om haar. En van frustratie en onmacht, omdat je geen greep krijgt op die medische processen, op de kwaliteit van de informatie, de tunnelvisie van de artsen. Maar zij is ongelofelijk, want lijkt te kunnen aanvaarden.

maandag 19 maart 2012:
Bloeduitslagen allemaal goed!!! Des te meer reden om zondag de 25ste uitgebreid mijn eerste jubileumjaar 'Erop: Survival of the Fittest' te vieren...

donderdag 15 maart 2012:
Tijd voor het uitgebreide driemaandelijks bloedonderzoek via de huisarts. Ik voel mij vanaf januari in alle opzichten minder goed en vraag mij of of dit door de bloedwaarden bevestigd wordt. Hervatting van werk was geen goed idee. Ik ben uit balans.
In het lab moet ik huilen. De wetenschap dat zo'n simpel buisje bloed alles weer kan kantelen. De labassistente blijft bij haar nietszeggende praatje. In de auto zie ik opeens een enorme bloedvlek op de mouw van mijn vest. Ik ben blijven doorbloeden. En herinner me dan opeens dat in december het aantal bloedplaatjes in mijn bloed te laag was. Uitslag over een paar dagen.

- Hoofdhuidkoeling geschikt voor bijna alle patiënten met chemotherapie

http://www.ikz.nl/page.php?news_id=7182&start=21&id=3515&nav_id=363

EINDHOVEN - Onderzoek naar de toepassing van hoofdhuidkoeling wijst uit dat deze aanvullende behandeling ter voorkoming van haaruitval, positieve resultaten oplevert voor de meeste chemotherapieën. Corina van den Hurk et al. komen in Acta Oncologicia tot de conclusie dat hoofdhuidkoeling te rechtvaardigen is voor alle daarvoor in aanmerking komende patiënten met uitzondering van patiënten die een TAC-kuur nodig hebben.

Alopecia (kaalheid) door chemotherapie is een veel voorkomende bijwerking tijdens de behandeling van kanker. Deze kaalheid heeft vaak een nadelig effect op het welzijn van de patiënt en kan in veel gevallen worden voorkomen door middel van hoofdhuidkoeling. In deze studie gingen Corina van den Hurk et al. na wat de resultaten zijn van hoofdhuidkoeling tijdens de huidige chemotherapieën bij ruim 1.400 patiënten in 28 Nederlandse ziekenhuizen. De uitkomsten daarvan kunnen van belang zijn bij het samenstellen van informatie voor toekomstige patiënten en hulp bieden bij het maken van een keuze om al dan niet hoofdhuidkoeling te ondergaan.

Patiënten uit 28 ziekenhuizenVoor de studie werden gegevens verzameld van patiënten afkomstig van/uit? 28 Nederlandse ziekenhuizen met behulp van de Hoofdhuidkoelingsregistratie van het IKZ. Verpleegkundigen en patiënten vulden hiervoor vragenlijsten in over kenmerken van de deelnemende patiënten, chemotherapie en hoofdhuidkoeling. Ook werd het resultaat van hoofdhuidkoeling vastgelegd. Vervolgens werd geanalyseerd of de gerapporteerde kenmerken het resultaat van hoofdhuidkoeling beïnvloedden.

Uit de resultaten komt naar voren dat 50 procent van de 1.411 deelnemende patiënten die hoofdhuidkoeling kregen, geen hoofdbedekking droegen tijdens hun laatste chemotherapiesessie. Van de patiënten die een behandeling kregen met paclitaxel was 95 procent tevreden met het haarbehoud. Van de patiënten die TAC-chemotherapie (taxane + doxorubicine + cyclofosfamide) ondergingen, was slechts 8 procent tevreden.

Resultaten
Naast het type en dosering chemotherapie hadden infusietijd, leeftijd, geslacht en haartype significant invloed op het haarbehoud.De haarlengte en -hoeveelheid, chemische manipulatie (verven, permanenten, kleuren), nat maken van het haar voor hoofdhuidkoeling en het ooit eerder ondergaan van een chemotherapie had geen invloed op de de mate haarbehoud.

De onderzoekers komen tot de conclusie dat hoofdhuidkoeling in deze studie positieve resultaten laat zien voor de meeste chemotherapieën en dus te rechtvaardigen is voor alle daarvoor in aanmerking komende patiënten. Uitgezonderd zijn patiënten die een TAC-chemokuur krijgen. Verder kan verlenging van de infusietijd mogelijk tot verbetering van de resultaten leiden.

Corina van den Hurk, Mijke Peerbooms, dr. Lonneke van de Poll-Franse, prof. dr. Johan W. Nortier, prof. dr. Jan Willem Coebergh en dr. Wim P. Breed: ‘Scalp cooling for hair preservation and associated characteristics in 1411 chemotherapy patients - Results of the Dutch Scalp Cooling Registry'. Het originele artikel kan worden opgevraagd in de bibliotheek (mits ingelogd)

Aanvullende informatie

Aanvullende informatie over hoofdhuidkoeling is te vinden op de website van Stichting Geef Haar een Kans:

• Geef Haar een Kans: Risico op krijgen van metastasen bij hoofdhuidkoeling
• Geef Haar een Kans: Over hoofdpijn bij hoofdhuidkoeling