Uit: de Telegraaf 13.11.2013:
UTRECHT -
Er zijn grote genetische verschillen tussen primaire tumoren aan de eierstokken en daaropvolgende uitzaaiingen. Deze nieuwe inzichten leiden wellicht tot een verbeterde behandeling van eierstokkanker.
Foto: ANP
Dit blijkt uit onderzoek van het UMC Utrecht en Life Technologies Corporation in Carlsbad CA (USA). De bevindingen zijn vandaag online gepubliceerd in het vakblad Genome Research.
Eierstokkanker is een moeilijk te behandelen vorm van kanker en wordt ook wel de silent lady killer genoemd. Bij de meeste patiënten komt de ziekte terug na operatieve verwijdering van de tumor en chemotherapie. Om de groei van eierstokkanker beter te kunnen begrijpen bekeken de onderzoekers het DNA van tientallen stukjes (primaire- en uitgezaaide) tumor afkomstig van drie vrouwen met een vergevorderd stadium van eierstokkanker. Van alle stukjes tumor werd het DNA vergeleken met DNA uit gezond weefsel. Hieruit bleek dat vrijwel elk stukje eierstoktumor een unieke set van genetische veranderingen heeft.
Verschilllen
“Eierstokkanker wordt meestal pas in een laat stadium ontdekt, als de tumor al groot is en er in de buikholte uitzaaiingen zijn,” aldus dr. Wigard Kloosterman, een van de hoofdonderzoekers van de studie en verbonden aan het UMC Utrecht. “De extreme verschillen die we hebben gevonden tussen de tumormonsters van elke individuele patiënt zou een mogelijke verklaring kunnen zijn waarom deze vorm van kanker zo moeilijk te behandelen is.”
De groei van de tumor was bij elk van de drie patiënten anders. Bij één patiënt kwamen er stapsgewijs steeds meer veranderingen bij. Bij twee andere patiënten ontstonden er al in een vroeg stadium twee verschillende groepen van uitzaaiingen met ieder unieke eigenschappen.
Bij de huidige behandeling van eierstokkanker wordt zoveel mogelijk tumormateriaal weggesneden, waarna chemotherapie volgt. In principe krijgt elke patiënt de zelfde standaardbehandeling. De studie van het UMC Utrecht laat zien dat een grondige genetische analyse van eierstokkanker de basis kan vormen voor een meer verfijnde therapie met mogelijk een grotere succeskans.
